فرشته های پاکِ من!

امروز یک ساعت شورای دبیران داشتیم، بعد از این یک زنگ که برگشتم کلاس، چشمتان روز بد نبیند، شده بود صحرای کربلا! یکی از دانش آموزان بسیار شاکی و با سر و صورت رنگی به استقبالم آمده و تند تند چیزهایی میگفت! چند نفر دیگری هم همزمان سعی داشتند همان چیز را با جزئیات تعریف کنند، در این بلبشو یکی از شاگردان بسی باهوش و زرنگم هم روی صندلی اش نشسته و از شدت گریه قادر به صحبت کردن نبود! سریعا فرد رنگی شده را فرستادم صورتش را بشورد، به بقیه هم اطمینان دادم که حرف های همه شان را شنیده ام و میتوانند بنشینند( بچه است دیگر! حالا تو هی بگو چند نفری باهم صحبت نکنید، نمیفهمند که!) ! در این میان پی برده بودم که هر ماجرایی هست بین این فرد رنگی و فرد گریان میباشد! پس از اینکه هر دو نفر صورتشان را شستند به پای میز قضاوت کشاندمشان و کاشف به عمل آمد که فرد گریان قصد داشته پاک کن تخته سیاه را ( پاک کن مذکور گچی بوده) بگذارد کنار تخته که به صورت فرد رنگی اصابت کرده و باعث رنگی شدن صورت او شده، و وی از این شاکی بود که فرد گریان پاک کن را به طرفش پرت کرده و چشمش را درآورده!!!

حالا آن یکی چرا گریه میکرد؟ چون از فردی که رنگی شده بود معذرت خواهی کرده بود اما او معذرت خواهی وی را نپذیرفته بود و تهدید کرده بود که به من خواهد گفت و من او را پیش مدیر خواهم فرستاد! طفل معصوم داشت از ترس پس میفتاد!در نهایت مساله را با یک ببخشید و همدیگر را بغل کنید و بخشش کار خوبیست و بچه ها برایشان دست بزنید حل و فصل کردیم رفت! همه ی این ها را گفتم که بگویم کاش این فرشته های پاک و معصوم بزرگ که میشوند این ترس از مدیر را به ترس از خدا تعمیم دهند و یاد بگیرند به همدیگر آسیب نزنند و مسئولیت کارهای خود را بر گردن بگیرند. شاید آن وقت برسیم به دنیایی که در آن آدم ها باهم مهربانند، زندگی آبی و لطیف و خوشرنگ است و همه ی ناعدالتی ها و ظلم ها رخت بسته اند!

 

^{+پاییزتون پر از آرامش:)}