گاهی فکر میکنم بعضی معلم ها و بزرگترهامون با نحوه ی شناسوندن خدا بهمون کم لطفی کردن. فکرش رو بکنید!چطور میتونستن بگن اگر دروغ بگی خدا چشم هاتو میگیره، اگه حرف مامان باباتو گوش نکنی خدا دوستت نداره و...! این حرف ها برای درک یه بچه ی کوچیک زیادی سنگین نیست؟ یعنی فکر نکردن این بچه ای که انقدر خداش براش خشن و ترسناک به تصویر کشیده میشه، بعدها که بزرگتر میشه قراره به کی امید ببنده؟ فکر نکردن که شاید بهتر باشه از مهربونی ها و عشق خدا به خوبی بگن و به خوب بودن تشویقمون کنن؟
خوب یادمه، وقتی ابتدایی بودم، بیشترین دعایی که میکردم این بود که خدایا توروخدا مامان بابامو ازم نگیر، توروخدا یه کاری بکن من قبل از اونا بمیرم، اگه اونا بمیرن من چیکار کنم؟ فکر میکردم من هرکار بدی که میکنم خدا یه روز تلافی میکنه وبا گرفتن اونا ازم تنبیهم میکنه!
کاش خدارو همین قدر که بزرگ و مهربونه بهمون معرفی میکردن، اونوقت شاید رابطه خیلی هامون با خدامون بهتر بود. کاش من اونموقه هم میدونستم خدایی دارم که بی نهایت رحمانه، بی نهایت رحیمه و انقدر لطیف و بخشنده هست، که هیچوقت منو اونقدر ظالمانه شکنجه نکنه. کاش به جای اینکه تلاش کنیم که بد نباشیم تا مورد غضب خدا قرار نگیریم، یاد میگرفتیم که سعی کنیم خوب باشیم تا خدا دوسمون داشته باشه! اونوقت شاید الان آدمای بهتری بودیم، شاید نه، قطعا آدمای بهتری میشدیم اگر یاد میگرفتیم توکل کنیم به مهربونی خدامون.
پی نوشت1: خوبه که بعدها فهمیدم، خدای همه ی خوبی های دنیا، انقدر مهربون و بزرگ هست که بتونم توکل کنم بهش و خیالم راحت باشه که منو یادش نرفته.
پی نوشت ۲: کاش یادم نره، اتفاقای ناخوشایندی که گاهی برام میفته، تنبیه الهی نیست، مشکل از کج رفتنای خودم بوده و چه بسا خدا برام وساطت کرده!
